Yeraltının Karanlık Lordu'nun Şiirlerinin İncelemesi

Deniz Göloğlu, şiire erken yaşlarda Orhan Veli okuyarak başladığını ve o yaşlardan beri yazdığını bildiğim; çoğu zaman karamsar, kimi zaman hüzünlü, birçok vakit ise aşık şair. Şair ama ne şair! Genetik olduğunu düşündüğüm bir yeteneği var; şayet babası da şiir yazıyormuş ve kimi şiirlerin temaları da benzer. Şair kişiliği dışında birebir tanıyorum Deniz'i. Derdim varsa tavsiyede bulunur, kimi zaman buluşarak, kimi zaman birkaç dize şiirle. Ruhen zorlu günlerden çıkmamda payı büyük onun. Boş olmayan, kaliteli fikirlere sahip bir varlıktır. Sanatçı yanıyla beraber, bence çok iyi bir insan Karanlık Lord, yani Deniz Göloğlu.

Deniz, sürekli biriktirdiği şiirleri yayınlamaya karar verirse ne olur? Babası da eşlik eder ve "Baba/Oğul ve Olmayan Kutsal Ruh"u yayınlarlar, elden ele, aile arası. Beğenilme kaygısı henüz yoktur, bir çeşit tanıtım niteliğindedir. Küçümsemek amaçlı değil benzetme yapmak için söylüyorum: ünlü firmaların, yeni ürünlerini, alışveriş merkezlerinde küçük standlarda tanıtması gibi. Büyük projelere ön ayak olacak kitaptır bu.

Deniz kitap bastırma fikrini ele alınca, babasını zorlayarak, onun birkaç şiirini ortaya çıkarmıştır. Benzerlikler, dediğim gibi, kayda değer. Ben çok şiir okumadım; ancak biliyorum, Deniz'in şiirlerinde Orhan Veli'den bir hava var. Belki de bilinçaltına işlediğinden, belki de tarzını samimi bulduğundan. Ben Deniz'in şiirlerini okudukça, Orhan Veli'nin şiirleri gözümde canlanıyor kimi zaman. Kötü bir şey değil, esinlenmek veya etkilenmek, bilinçli/bilinçsiz, olağan bir durum çünkü. Artık sözü uzatmıyorum ve Deniz'in birkaç şiirini sizle paylaşıyorum.

Onlar gibi

Bu dünyaya ait değil güzelliğin,

                                             yıldızlarsan çalınmış.

Onlar gibi parıltılı, onlar gibi erişilmez.

Ve onlar gibi kalıcı değil.    

Bu, kitaptaki sevdiğim şiirlerden. Kısa ve çarpıcı. Fazla söze gerek yok, güzel hisler uyandırıyor, yergi ve övgü bir arada bulunuyor.

Unutun

Unutun o söylediğim güzel sözleri,

                         güzel olduğunuz, çok sevildiğiniz,

                                                                           yalan.

Onlar sizi mutlu etmek için söylendi,

                            dünya düşündüğünüz kadar iyi değil.

Karanlık dünya, öyle ışıl ışıl değil,

                                                           karanlık ve soğuk.

Karamsar havadaki ilk şiirlerden kitaptaki. Belki takındığı maskelerden bir tanesini düşürmeye karar veren bir kimseyi anlatıyor, gerçekleri anlatmaya başlayan bir kimse. Belki de asıl gerçekleri bilen ve bu yüzden yalnız kalan bir kimse, karamsarlığıyla beraber.

Nisan-Bahar

Bahar geldi yine,

                           aylardan Nisan.

İçipi yazmaktan başka, ne yapabilir?

                                                         insan.

Kimi şaire ilham veren içkiden bahseder. Sanıldığının aksine hüzünlenmek dışında, insanlar ilham ve mutluluk için de içer. Bu şiirde baharın gelişinin getirdiği sevinç vardır ya da baharın başlıca bir ilham kaynağı olması.

Saklambaç

Yıllardır anlamsız bir saklambaç oyunu içindeyim aşkla.

Yıllardır da hep ben sobelendim; bu çocukluğumdan kalma oyunda.

Şimdilerdeyse ebe olan benim,

Tek tek saklanıyor her aşk benden.

Bense yalnızlığımla sonu hüsran olan bir arayıştayım.

Aşklar eskidendi, aşk geride kaldı. Geçmişte aşk sürekli şairi istemişti. Roller değişmiştir artık. Ancak bir değişiklik daha olmuştur, aşk artık şairi istememektedir. Aşka dair, hüzünlü bir bakış açısı.

Korkuyorum 

Bazen kendimi tanrı yerine koyup,

Onun gözlerinden baktım insanların gözlerine.

İnsanların gözlerinde her şeyi görmek mümkündür;

                     acıyı,

                          hüznü,  

                                sevinci ve mutluluğu,

Sadece aşkı göremezsiniz, insanın gözlerinde.

İşte o kelimenin kutsallığı korkutuyor beni,
Hatta adını ağzıma almaya bile, çok korkuyorum.

Batan bir güneş kadar yalnız kılıyor o kelime beni.

Hiç bir şeyden korkmadığım kadar o kelimeden,

                                                               korkuyorum...

Deniz'in en sevdiğim şiiri. "Göz kalbin aynasıdır" teması, bu şiirde yok. Aşk o kadar derindirki, kalpte patlar bütün vücuda yayılır, her tarafımızı sarar; ancak gözümüze yansayacak güce sahip değildir. Bu yüzden, gerçek aşklar genelde karşılıksız kalır. Şiirde değinilen bir başka konu ise "aşk" kelimesinin ve anlamının sonsuzluğu ve  kutsallığı. "Aşk" kelimesinin aslında ahkam kesen üç beş ahmağın sözleriyle sınırlı olmadığı(aşk şudur, budur, vs.), eğer onlarla yitinirsek gerçek aşka ulaşamayacağımız fikri yatar bu şiirde. Başka bir varsayımım ise şudur: şair aşk diye adlandırdığı duygudan çok çekmiştir ve geride bıraktığı sadece hüzündür ve bu büyük hüzne yakalanmamak için; aşk kelimesini duymak bile istememektedir. Bu şiir, ilk okuduğumda, tüylerimi diken diken etmişti.

Kitaptan olmayan fakat paylaşmak istediğim son bir şiir var. Belki yeni kitabına koyar, ya da odasında diğer şiirlerle birlikte, tıpkı şarap gibi, yıllanmaya bırakır ve vakti gelince ise keyfine varır. Gerçek dostluğu anlatan şiiri paylaşıp, veda ediyorum. İyi geceler:

Kirletilmemiş Dostluk

Siz mi ? Işıltılı hayatlarınız sürdürürsünüz sokak lambalarının altında,
Biz mi ? Sizinin ışıltılarınızın aydınlatmadı noktada kenetlenmiş gölgeler.

Biz öyle bağlandık ki birbirimize,
                                           öyle sıkı sarıldık ki,
Ne bir şehir ayırdı bizi,

                               ne de bir kıta...

Bazen bir telefon kadar uzaktı birbirimize sarılmamız,
bazense  bir fotoğraftır yolladığımız,

                                                        hasretliğimize,

Biz çok gördük kardeşlikleri,

                                          kardeş adı altındaki kalleşleri.

Bir kız oldu ayıran bizi bazen, 
                                           bazense sebep oldu

                                                                          basit bir yalan.