Kişisel Gelişime Felsefi Bir Bakış

Sokrates demişti: "Bildiğim bir şey varsa, o da hiçbir şey bilmediğimdir". Ne demek istemişti? Sokrates cahil miydi? Gerçekten hiçbir şey bilmiyor muydu? Cahil ise, üzerine düşünülmesi gerekilen bir şeyi ortaya nasıl atmıştı?

Soruların cevapları, bana göre, Sokrates'in cahil olmadığını; aksine büyük bir düşünür(çoğunluğun ortak kanısı) olduğunu gösteriyor. Bu cümlede biraz abartı var, onu da "Sokrates Farkı"na bağlıyorum. Çok bilen bir düşünür olan Sokrates, bildiklerinin hepsinin değersiz olduğunu söylüyor. Demek istediği, daha öğrenecek ve keşfedecek çok şeyi olduğu; o kadar bilgisine rağmen. Sokrates'i, Sokrates yapan budur. Bu cümleyi içten söylüyordu. "Böyle söyledikçe daha çok keşfedeceğim" mantığıyla değil, herhangi bir düşüncesi gibi düşünüyordu. Gerçekten bildiklerinin, bilmediklerinin yanında çok az olduklarını biliyordu.

Ben bir yönden Sokrates'e benziyorum(hayır, kendini beğenmiş değilim). Ben de bilgiye açığım. O yüzdendir biri bilgimi veya konuşmalarımı övdüğünde yadsıyorum. "Ne biliyorumki? Bir şey bildiğim yok." şeklinde tepkiler veriyorum. Benim yaklaşımım da tıpkı Sokrates gibi doğal; gerçekten bildiklerimin, bilmediklerimin yanında çöp olduğunun farkındayım. Benden daha çok bilen insanlar olacak. Dünyadaki en çok bilgiye sahip olan kimse bile, bir şeyler bilmiyordur.

Yukarısı, işin felsefi kısmıydı. Kişisel kısmına gelirsek; buradan çıkarılacak dersler var. Bilmediklerinizi görmek, sizi keşfetmeye açar. Bilginizi arttırırsınız. "Ben biliyorum" şımarıklığına ve yanılgısına düşerseniz, kendinizi bilgiye kapatırsınız. Sokrates'in dediği gibi düşünmekten ziyade "Bir şeyler biliyorum; ancak bilmediğim çok şey var." Bu sanırım her alandan insanı başarıya götürecek olandır.

Köy Hayatı

Köydeyim,
Burada sokak lambası yok.
İyi oldu aslında, yıldızları gördüm,
Gerçek ışığı gördüm.

Köydeyim,
Burada şehir kokusu yok.
Buram buram toprak, buram buram ağaç kokuyor,
Has kokuyu duydum.

Köydeyim,
Burada insanlar gülmüyor.
Eksikliğini, yokluğunda hissettim gülmenin.
Gülmeyi özledim.

Köydeyim,
Sen şehirde de, burada da hayatımda değilsin.
Gene de eksikliğini, köyde hissettim.
Seni özledim.

Köydeyim,
Burada şehir aktiviteleri yok,
Zaman düşünmekle geçiyor.
Konuşmaların, sıcaklığın, karşılaştığımızda bana koşusun aklıma geliyor,
Kafayı yiyorum.