Terkedenler

Görsel: A Lonely World

Geride kalanlar, yalnız bırakanlar, çekip gidenler, zorunlu olarak başka bir dünyaya göçenler. Hepsi, bir sebepten dolayı bizi bırakıyorlar. Belki çok mutlu oluyoruz, hayatımızdan çıktıkları için. Belki de derinden sarsılıyoruz, bizi koskoca dünyada yapayalnız bıraktıkları için(ya da o an öyle hissettiğimiz için). Bir şekilde terkedildiğimizde, duygusal durumumuzda bir oynama oluyor. Öfke, acı, mutluluk...

Herkes terkedilmiştir. Sevdiğimiz, sevmediğimiz biri bizi terketmiştir; hayata veda ederek, taşınarak, küserek, ayrılarak. Tanımadığımız birinin bizi terketmesinin yarattığı hisler anlıktır, terkeden kişi bir idol veya hayranı olduğumuz bir kimse olmadığı sürece. Tanımadıklarımızın terkini unutur, hayatımıza devam ederiz. Bize asıl "koyan"; yakınlarımızın bizi terkedişidir. Yakınlarımızın ya da kendimize yakın hissettiklerimizin... Ailemizden kimseler göçerler, üzülürüz. Kardeşimizle aramız bozulur, belki sinirlenir ancak sonunda üzülürüz. Son zamanlarda size illallah dedirten bir arkadaşınız, yeni arkadaşlar edinir, bırakır yakanızı; sevinirsiniz. İnsanoğlu acıya merak duyar. O yüzden bu terkedişlerin en ilginci; aşık olduğumuz veya sevdiğimiz bir kimsenin terkidir.

Aşıksınızdır; peşinden koşabilirsiniz, karşılıklı sevebilirsiniz, kendinizi edebiyat kitaplarında veya şiirlerde hissedebilirsiniz. Sanki sarhoş gibisinizdir. Seviyorsunuzdur; yokluğunu düşünmek istemezsiniz, beraber keyifli vakit geçirirsiniz, başınızın okşanması sevgisidir sahip olduğunuz, karnını okşama sevgisi, sırları paylaşma sevgisidir belki de. Salt  bu sebeplerden; sevgilinizin, ailenizin, evcil hayvanınızın terkedişi sizi üzer, hatta yerin dibine gömer.

Terkedildikten sonra neler olur neler. Yalnız kalmamızın sebebinin karşı taraftan ya da bizden kaynaklanması önemli değildir. Bir şekilde yapayalnız hissederiz kendimizi. Varlık içinde yokluk mu derler? Bir meydanda çekilmiş siyah beyaz bulanık fotoğrafın ortasında net olmak gibidir. Her şey yabancı, her şey garip. Yavaşlarız, algımız bozulur. Türk insanının kökeninde bulunan arabesk davranışlara sarılır; şarkılara veririz kendimizi, bazı bazı içkiye.  Bunlar olurken tercih sırasıdır; yalnız kalmaya devam etmek, yalnız kalmak için kendimizi zorlamak veya artık kendimize gelmenin vaktinin geldiğinin farkına varmak, işleri yoluna koymaya karar vermek.

İlk tercihi seçenler, bir şekilde yalnızlık hissinden hoşlanmışlardır. Bu his, çevremizden daha çok ilgi ve şevkat almamızı sağlamıştır. Melankolik takılmak hoşumuza gitmiştir. Artık resmen göstermelik bir yalnızlık yaşamaktayızdır. "Oha lan dışım ağlıyor; ama içten içe çok keyifliymiş bu yalnızlık hissi. Haha!".

İkinci tercihi seçenler; kalplerini ve beyinlerini kaybetmek istemezler. Bu hisle bir hayatın geçmeyeceğinin farkına varırlar. Kendilerini bir yola adarlar ve bu yolun sonunda sağlık ve geri gelen mutluluğun olduğunu bilirler. Bu mutlululk yeni bir kitap gibidir. Ancak insanlar, eskiden okudukları kitapları hatırlamayı ve ara sıra onları kütüphanelerinden indirip, sayfalarını karıştırmayı severler. Kimisi kitabı tekrar okur. Kimisi bir kaç sayfa karıştırır, kapağına bakar; tekrar eski yerine koyar.

Geçmiş anıları güzel yönleriyle hatırlamak, ara sıra tazelemek fena değildir. Onları baştan aşağı her yönüyle incelemek, derin hüzünlere kapılıp, tekrar tekrar hatırlamak ise sadece zaman kaybıdır. Anılar da kütüphaneye kaldırılmalı ve ara sıra karıştırılmalı. Terkedilmek; kitabın elimizden alınması değildir. Terkedilmek; beğenerek okuduğumuz, hüzünlü bir şekilde biten kitabın son cümlesidir.